Sekcje stron podręcznika ekranowego

Sekcje podręcznika man są tradycyjnie definiowane następująco:

1 Komendy użytkownika (programy)

Komendy mogą być wykonywane przez użytkownika z powłoki.

2 Wywołania systemowe

Funkcje opakowują operacje wykonywane przez jądro.

3 Wywołania biblioteczne

Wszystkie funkcje biblioteczne z wyłączeniem opakowań wywołań systemowych (większość z funkcji libc).

4 Pliki specjalne (urządzenia)

Pliki w /dev pozwalające na dostęp do urządzenia poprzez jądro.

5 Formaty plików i pliki konfiguracyjne

Opisują różne czytelne dla człowieka formaty plików i pliki konfiguracyjne.

6 Gry

Gry i zabawne programiki dostępne w systemie.

7 Przegląd, konwencje i różnorodne

Przegląd i opsi różnych tematów, konwencje, protokoły, standardy kodowania znaków, standardowego wyglądu systemu plików i inne.

8 Polecenia do zarządzania systemem

Komendy takie, jak mount(8), które wywoływać może tylko root .

Pakiety makr

Nowe strony podręcznika powinny być pisane z użyciem pakietu makr groff an.tmac opisanego w man(7). Wybór ten podyktowany jest zachowaniem spójności: przytłaczająca większość istniejących podręczników linuksowych używa tego pakietu makr.

Konwencje wyglądu pliku źródłowego

Prosimy ograniczać długość linii kodu źródłowego do maksymalnie 75 znaków, jeśli jest to możliwe. Pomaga to unikać zawijania wierszy w niektórych programach pocztowych podczas przesyłania łat do podręczników ekranowych.

Linia tytułowa

Pierwszą komendą strony podręcznika powinno być polecenie TH:

Argumenty komendy są następujące:

tytuł

Tytuł strony podręcznika, pisany w całości dużymi literami (np. MAN-PAGES).

sekcja

Numer sekcji, w której strona powinna się znaleźć (np. 7).

data

Data ostatniej nietrywialnej zmiany dokonanej w podręczniku. W projekcie man-pages konieczna aktualizacja tych dat jest wykonywana automatycznie przez skrypty, dlatego nie ma konieczności zawierania ręcznej aktualizacji w łatce). Daty powinny być zapisywane w postaci RRRR-MM-DD.

źródło

Nazwa i wersja projektu udostępniającego stronę podręcznika (niekoniecznie będzie to pakiet, który udostępnia samą funkcjonalność).

rozdział-podręcznika

Zwykle pole to powinno pozostać puste, jako że wartość domyślna jest wystarczająca.

Rozdziały stron podręcznika

Poniższa lista pokazuje rozdziały konwencjonalne lub sugerowane. Większość stron podręcznika powinna zawierać przynajmniej wyróżnione rozdziały. Prosimy pisać nowe strony podręcznika w taki sposób, by rozdziały pojawiały się w takiej kolejności, w jakiej są podane na liście.

W celu zachowania spójności i dla lepszego zrozumienia przekazywanych informacji prosimy używać zwyczajowych nagłówków wszędzie, gdzie mają zastosowanie. Jeśli jest to konieczne, można użyć własnych nagłówków, zwłaszcza gdy sprawią, że tekst łatwiej będzie zrozumieć (może być to szczególnie użyteczne w sekcjach 4. i 5.). Jednakże zanim użyje się własnych nagłówków, prosimy rozważyć użycie nagłówków zwyczajowych i umieszczenie podrozdziałów (.SS) w rozdziałach opisanych tymi nagłówkami.

Poniżej opisujemy zawartość każdej z powyższych sekcji.

NAZWA

Nazwa strony podręcznika systemowego.

Podręcznik man(7) zawiera ważne detale na temat wierszy które powinny znaleźć się za poleceniem .SH NAZWA. Wszystkie słowa w tym wierszu (łącznie ze słowami występującymi zaraz za "\-") powinny być pisane małymi literami z wyjątkiem konwencji terminologii lub wymagań językowych, które mówią inaczej.

BIBLIOTEKA

Biblioteka udostępniająca symbol.

Pokazywana jest tu ogólna nazwa biblioteki, następnie, w nawiasie, nazwa pliku biblioteki oraz, jeśli to potrzebne, flaga konsolidatora wymaganego do podlinkowania do niego programu (libfoo[, -lfoo]).

SKŁADNIA

Zwięzłe podsumowanie interfejsu polecenia lub funkcji.

W przypadku poleceń pokazuje składnię polecenia i jego argumenty (łącznie z opcjami); pogrubienie jest używane dla tekstu wpisywanego dosłownie, a kursywa oznacza zastępowalne argumenty. Nawiasy kwadratowe ([]) otaczają argumenty opcjonalne, linie pionowe (|) rozdzielają możliwe wybory, a wielokropek (...) oznacza możliwość powtarzania. W wypadku funkcji pokazuje wszystkie wymagane deklaracje danych lub dyrektywy #include, po których następuje deklaracja funkcji.

Jeżeli do uzyskania deklaracji funkcji (lub zmiennej) z pliku nagłówkowego wymagane jest zdefiniowanie makra testującego, to informacja o tym powinna zostać umieszczona w rozdziale SKŁADNIA (SYNOPSIS), tak jak to opisano w feature_test_macros(7).

KONFIGURACJA

Szczegóły konfiguracji urządzenia.

Ta sekcja zazwyczaj występuje tylko w 4. sekcji stron podręcznika ekranowego.

OPIS

Opis tego, co robi dany program, funkcja lub format.

Objaśnia interakcję z plikami i standardowym wejściem oraz wartości zwracane na standardowym wyjściu i standardowym wyjściu błędów. Pomijane są szczegóły dotyczące implementacji i rzeczy wewnętrzne programu, chyba że są istotne dla zrozumienia interfejsu programu. Opisuje normalne przypadki użycia; objaśnienie opcji powinno się znaleźć w rozdziale OPCJE.

Przy opisywaniu nowego zachowania lub nowych flag wywołania systemowego lub funkcji bibliotecznej, proszę pamiętać o zanotowaniu wersji jądra lub biblioteki C która wprowadziła tę zmianę. Zalecaną metodą przestawienia tej informacji przy flagach jest postać części listy .TP, w następującej formie (tutaj dla nowej flagi wywołania systemowego):

Dołączenie informacji o wersji jest szczególnie ważne dla użytkowników którzy są zmuszeni korzystać ze starszego jądra lub biblioteki C (co jest powszechne w przypadku np. systemów wbudowanych).

OPCJE

Opis opcji wiersza poleceń akceptowane przez program oraz sposób, w jaki wpływają na jego zachowanie.

Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

KOD WYJŚCIA

Określa możliwe wartości kodów zakończenia programu oraz warunki, które powodują zwrócenie tych wartości.

Rozdział powinien się pojawiać tylko w sekcjach 1. i 8. stron podręcznika ekranowego.

WARTOŚĆ ZWRACANA

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika, rozdział ten określa listę wartości, które opisywana funkcja biblioteczna zwróci funkcji ją wywołującej, oraz warunki, w których dana wartość będzie zwracana.

BŁĘDY

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika jest to lista wartości, które mogą być przypisane zmiennej errno w razie wystąpienia błędu, łącznie z informacjami o przyczynach tego błędu.

Gdy wiele różnych warunków wywołuje ten sam błąd, preferowanym podejściem jest utworzenie odrębnych wpisów listy (z powtórzonymi nazwami błędów) dla każdego z warunków. W ten sposób jasna będzie rozdzielność warunków, w których wystąpił błąd, lista może być czytelniejsza oraz można podać dodatkowe informacje specyficzne dla każdego z warunków (np. wersję jądra, w której po raz pierwszy wystąpił dany warunek).

Elementy listy powinny być wymienione w porządku alfabetycznym.

ŚRODOWISKO

Lista wszystkich zmiennych środowiskowych, wpływających na program i opis tego wpływu.

PLIKI

Lista plików używanych przez program lub funkcję, takich jak pliki konfiguracyjne, pliki uruchomieniowe oraz pliki używane w czasie działania programu.

Należy podać pełną ścieżkę do pliku, w której podczas instalacji powinno się zmodyfikować katalogi, tak żeby odpowiadały preferencjom użytkownika. Wiele programów domyślnie instaluje się w /usr/local, tak że strona podręcznika powinna używać /usr/local jako podstawowego katalogu.

ATRYBUTY

Podsumowanie różnych atrybutów funkcji udokumentowanych na danej stronie podręcznika. Więcej informacji w podręczniku attributes(7).

WERSJE

Podsumowanie systemów, na których API zachowuje się odmiennie lub gdzie występuje podobne API.

STANDARDY

Opisuje standardy lub konwencje związane z opisywaną w podręczniku funkcją lub opisywanym poleceniem.

Preferowane terminy do użycia w różnych standardach są wypisane jako nagłówki w standards(7).

Ten rozdział powinien odnotowywać obecne standardy, z którymi zgodne jest API.

Jeśli API nie jest zamieszczone w żadnym standardzie, ale zwyczajowo istnieje w innych systemach, prosimy wymienić te systemy. Jeśli wywołanie jest specyficzne dla Linuksa lub GNU, również należy o tym poinformować. Należy zamieścić również wzmiankę, jeśli jest dostępne w BSD.

Jeśli rozdział zawiera tylko i wyłącznie listę standardów (a tak jest zazwyczaj), lista ta powinna być zakończona kropką (".").

HISTORIA

Zwięzłe podsumowanie wersji jądra Linux lub glibc, w których pojawiło się wywołanie systemowe lub funkcja biblioteczna, albo w której znacznie zmieniło się jej działania.

Z zasady każda strona podręcznika opisująca nowy interfejs powinna zawierać rozdział HISTORIA. Niestety wiele istniejących stron nie dołącza tych informacji (gdyż nie było to wymagane w czasie pisania tych stron). Chętnie przyjmiemy łaty poprawiające ten problem, jednakże z perspektywy programisty informacje o wersji mają najprawdopodobniej znaczenie tylko w przypadku interfejsów jądra dodanych w Linuksie 2.4 lub kolejnych (tj. zmiany w stosunku do Linuksa 2.2) oraz w przypadku funkcji bibliotecznych dołożonych do glibc od wersji 2.1 (tj. zmiany w stosunku do wersji 2.0).

Strona podręcznika syscalls(2) także dostarcza informacji o wersjach jądra, w których pojawiły się różne wywołania systemowe.

Stare wersje standardów należy odnotować tutaj, zamiast w rozdziale STANDARDY, przykładami są standardy implementacji SVr4 i 4.xBSD albo SUS, SUSv2 i XPG.

UWAGI

Różnorodne uwagi.

W sekcjach 2. i 3. stron podręcznika ekranowego może być użyteczne podzielenie tego rozdziału na podrozdziały (SS) nazywane Uwagi linuksowe i Uwagi dotyczące biblioteki glibc.

W sekcji 2 proszę użyć nagłówka Różnice biblioteki C/jądra aby opisać uwagi dotyczące różnic (jeśli takie występują) między funkcją opakowującą biblioteki C dla wywołania systemowego i surowym interfejsem wywołania systemowego zapewnianym przez jądro.

ZASTRZEŻENIA

Ostrzeżenia o częstym sposobie błędnego stosowania API przez użytkowników, niebędące błędem API ani błędem projektowym.

USTERKI

Opis ograniczeń, znanych usterek lub niedogodności oraz innych problematycznych aktywności.

PRZYKŁADY

Jeden lub więcej przykładów opisujących, jak funkcja, plik lub polecenie są używane.

Szczegóły dotyczące pisania przykładowych programów opisano w sekcji Przykładowe programy poniżej.

AUTORZY

Lista autorów dokumentacji lub programu.

Używanie sekcji AUTORZY nie jest zalecane. Ogólnie lepiej jest nie zaśmiecać każdej strony (z upływem czasu coraz większą) listą autorów. Podczas pisania lub znaczącego zmieniania strony podręcznika, należy umieścić informacje o prawach autorskich jako komentarz w stronie źródłowej. Autorzy sterowników urządzeń, którzy chcieliby podać adres, pod którym należy zgłaszać błędy, powinny umieścić go w rozdziale USTERKI.

ZGŁASZANIE BŁĘDÓW

Projekt man-pages nie używa rozdziału ZGŁASZANIE BŁĘDÓW w stronach podręcznika systemowego. Informacje na ten temat są dostarczane w sekcji KOLOFON generowanej skryptem. Wiele projektów dodaje jednak rozdział ZGŁASZANIE BŁĘDÓW. Zaleca się umieszczenie go blisko końca strony.

PRAWA AUTORSKIE

Projekt man-pages nie używa rozdziału PRAW AUTORSKICH w stronach podręcznika, informacje na ten temat znajdują się bowiem w źródle strony. W stronach, w których ten rozdział jest obecny, zaleca się umieszczenie go blisko końca strony, tuż nad ZOBACZ TAKŻE.

ZOBACZ TAKŻE

Rozdzielona przecinkami lista powiązanych stron podręcznika, po której mogą występować inne powiązane strony lub dokumenty.

Lista powinna być posortowana po numerze sekcji, a następnie alfabetycznie po nazwie. Nie należy umieszczać kropki na końcu listy.

Gdy w ZOBACZ TAKŻE znajduje się wiele długich nazw podręczników systemowych to, w celu poprawienia przejrzystości tekstu, można użyć dyrektyw .ad l (nie wyrównuj do prawej strony) i .nh (nie dziel). Aby zapobiec dzieleniu pojedynczych nazw podręczników należy je poprzedzić łańcuchem "\%".

Biorąc pod uwagę rozproszoną i autonomiczną naturę projektów WiOO i jej dokumentacji, często jest konieczne i w wielu przypadkach pożądane, aby sekcja ZOBACZ TEŻ zawierała odniesienia do podręczników systemowych udostępnianych przez inne projekty.

SKŁADNIA

Należy umieścić prototyp(y) funkcji w .nf/.fi, aby uniknąć wypełniania.

Gdy w składni wskazany jest więcej niż jeden prototyp funkcji, prototypy nie powinny być zwykle rozdzielone pustym wierszem. Można je jednak zastosować (używając .PP) w następujących przypadkach:

•

do rozdzielenia długiej listy prototypów funkcji w powiązane grupy (zob. np. list(3));

•

w innych przypadkach poprawiających czytelność.

W SKŁADNI, długi prototyp funkcji może wymagać kontynuacji w nowym wierszu. Wiersz ten należy wciąć zgodnie z następującymi zasadami:

(1)

Jeśli istnieje pojedynczy prototyp wymagający kontynuacji, należy wyrównać wiersz kontynuacji tak, aby zaczynał się tuż pod początkiem listy argumentów z wiersza powyżej, biorąc pod uwagę przypadek renderowania na urządzeniu ze stałą szerokością fontu (np. na xterm) (wyjątek: wcięcie można dostosować, aby uniknąć bardzo długiego wiersza kontynuacji lub aby zapobiec kolejnemu wierszowi kontynuacji, gdy prototyp funkcji jest bardzo długi). Przykład:

int tcsetattr(int fd, int optional_actions,
              const struct termios *termios_p);

(2)

Jednak gdy wiele funkcji w SKŁADNI wymaga wierszy kontynuacji i nazwy funkcji mogą mieć różną długość, należy wyrównać wszystkie wiersze kontynuacji, aby zaczynały się w tej samej kolumnie. Daje to lepsze renderowanie w wyjściu PDF (ponieważ SKŁADNIA używa fontu o zmiennej szerokości, w którym spacje są renderowane jako znaki węższe niż większość pozostałych). Przykład:

int getopt(int argc, char * const argv[],
           const char *optstring);
int getopt_long(int argc, char * const argv[],
           const char *optstring,
           const struct option *longopts, int *longindex);

WARTOŚĆ ZWRACANA

Preferowanym sposobem zapisu ustawienia errno jest "ustawiane jest errno wskazując błąd" lub podobne. Jest to spójne z redakcją użytą w POSIX.1 oraz FreeBSD.

ATRYBUTY

Proszę zauważyć, co następuje:

•

Proszę opakowywać tabelę w tym rozdziale w .ad l/.ad, aby uniknąć wypełniania tekstu oraz w .nh/.hy aby wyłączyć dzielenie słów.

•

Proszę upewnić się, że tabela zajmuje całą szerokość strony, korzystając z opisu lbx do jednej z kolumn (zwykle pierwszej, choć w niektórych przypadkach dobrym wyborem jest ostatnia, jeśli zawiera dużo tekstu).

•

Można swobodnie stosować makro T{/T} pozwalając na przełamanie komórek tabeli na wiele wierszy (pamiętając, że strony mogą być czasem renderowane na szerokość mniejszą niż 80 kolumn).

Aby zobaczyć zastosowania powyższych uwag, należy sprawdzić źródła różnych stron podręcznika.

Używanie języka neutralnego płciowo

Tam gdzie się tylko da, należy używać języka neutralnego płciowo. Do tego celu można posłużyć się słowami "they" ("them", "themself", "their").

Konwencje formatowania do stron podręcznika opisujących polecenia

W przypadku stron podręcznika opisujących polecenia (zwykle w sekcji 1 i 8), argumenty zawsze są podawane kursywą, nawet w rozdziale SKŁADNIA.

Nazwa polecenia i jego opcji powinny być zawsze formatowe w pogrubieniu.

Konwencje formatowania do stron podręcznika opisujących funkcje

W przypadku stron podręcznika opisujących funkcje (zwykle w sekcji 2 i 3), argumenty zawsze są podawane kursywą, nawet w rozdziale SKŁADNIA, w którym reszta funkcji jest podana w pogrubieniu:

int myfunction(int argc, char **argv);

Nazwy zmiennych podobnie jak nazwy argumentów powinny być pisane kursywą.

Każde odwołanie do programu, funkcji itp. będących tematem bieżącej strony podręcznika, powinno być zapisane czcionką pogrubioną, po której powinna występować para nawiasów zapisanych czcionką roman (zwykłą). Na przykład w stronie podręcznika fcntl(2) odwołania do tematu tej strony będą zapisane jako fcntl(). Preferowanym sposobem zapisania tego w pliku źródłowym strony jest:

    .BR fcntl ()

(Używanie tego formatu zamiast "\fB...\fP()" upraszcza pisanie narzędzi przetwarzających pliki źródłowe stron podręcznika ekranowego).

Używanie semantycznych przełamań wierszy

W źródłach strony podręcznika nowe zdania powinny rozpoczynać się od nowego wiersza, długie zdania należy przełamać zgodnie z interpunkcją (na przecinkach, dwukropkach itp.), a długie zdania podrzędne należy podzielić na wyrażenia. Ta konwencja zwana czasem "semantycznym przełamaniem wiersza" ułatwia zwizualizowanie łatek, które często działają na poziomie poszczególnych zdań, zdań podrzędnych lub wyrażeń.

Listy

Występują różne rodzaje list:

Oznaczone zdania

Używane do listy znaczników i ich opisów. Gdy znaczniki są stałymi (makrami lub liczbami) są pogrubione. Proszę korzystać z makra .TP (ang. Tagged Paragraph).

Niniejszy podrozdział "Oznaczone zdania" jest dobrym przykładem tego typu listy.

Listy numerowane

Elementy są poprzedzone liczbą w nawiasie (1), (2). Oznaczają listę kroków posiadających określoną kolejność.

Jeśli występują podkroki, są numerowane jako (4.2).

Listy pozycyjne

Elementy są poprzedzone liczbą (indeksem) w nawiasach kwadratowych [4], [5]. Oznaczają pola w zestawie. Pierwszym indeksem będzie:

Listy alternatywne

Elementy są poprzedzone literami w nawiasie (a), (b). Reprezentują zestaw (zwykle) rozłącznych alternatyw.

Listy punktowane

Elementy są poprzedzone symbolem punktora (\[bu] - ang. bullet). Zwykle oznaczane jest w ten sposób wszystko, co nie pasuje do innych typów list.

Uwagi numerowane

Nie są to tak naprawdę listy, ale składnia jest identyczna do "list pozycyjnych".

Pomiędzy symbolem listy a jej elementami powinny być dokładnie 2 spacje. Nie dotyczy to "oznaczonych zdań", korzystających z domyślnych reguł wcięć.

Konwencje formatowania (ogólne)

Akapity należy rozdzielać odpowiednimi markerami (zwykle .P albo .IP). Nie należy rozdzielać akapitów pustymi wierszami, gdyż powoduje to nieprawidłowe renderowanie w niektórych formatach wyjściowych (takich jak PostScript i PDF).

Nazwy plików (niezależnie od tego, czy są pełnymi ścieżkami czy odniesieniami do plików nagłówkowych) są zawsze pisane kursywą (np. <stdio.h>), z wyjątkiem nazw występujących w rozdziale SKŁADNIA (SYNOPSIS), w którym pliki dołączane są wyróżniane pogrubieniem (np. #include <stdio.h>). Odwołania do standardowych plików nagłówkowych dołączanych powinny zawierać nazwę pliku nagłówkowego w nawiasach trójkątnych, tak jak to jest przyjęte w języku C (np. <stdio.h>).

Makra specjalne, które są zwykle pisane dużymi literami, są pogrubiane (np. MAXINT). Wyjątek: nie pogrubiamy słowa NULL.

Podczas wyliczania listy kodów błędów, kody są pogrubiane (taka lista zwykle używa makra .TP).

Pełne polecenia, jeśli są długie, powinny być zapisywane w nowych wierszach odpowiednio wciętych, z pustym wierszem przed i po poleceniu, na przykład:

man 7 man-pages

Jeśli polecenie jest krótkie, to może być zawarte bezpośrednio w tekście zdania i napisane kursywą, na przykład man 7 man-pages. W tym wypadku, można rozważyć użycie w odpowiednich miejscach polecenia spacji nierozdzielających (\~). Opcje polecenia powinny być zapisywane kursywą (np. -l).

Wyrażenia, jeśli nie są zapisywane w osobnych, wciętych liniach, powinny być podawane kursywą. Ponownie, jeśli wyrażenie jest włączone do zwykłego tekstu, to właściwe może być używanie spacji nierozdzielających w tym wyrażeniu.

Przy pokazywaniu przykładowej sesji powłoki, wejście użytkownika należy pogrubić, na przykład

$ date
Thu Jul  7 13:01:27 CEST 2016

Wszelkie odwołania do innych stron podręcznika powinny być pisane przy użyciu pogrubionej czcionki dla nazwy strony, po której - bez rozdzielania spacjami - zawsze powinien następować numer sekcji pisany czcionką zwykłą (niepogrubioną), np. intro(2). Preferowany sposób zapisania tego w kodzie źródłowym strony jest następujący:

    .BR intro (2)

(Dodawanie numerów sekcji w odwołaniach pozwala narzędziom takim jak man2html(1) na utworzenie stron zawierających poprawne odnośniki hipertekstowe).

Znaki kontrolne powinny być zapisywane czcionką pogrubioną, bez cytatów np. ^X.

Pisownia

Od wersji 2.59 pakiet man-pages używa pisowni amerykańskiej (wcześniej była to losowa mieszanina pisowni amerykańskiej i brytyjskiej). Prosimy przestrzegać tej konwencji dotyczącej pisowni we wszystkich nowo pisanych stronach podręcznika ekranowego i podczas przesyłania nam łat do istniejących stron.

Oprócz ogólnie znanych różnic jest też kilka subtelniejszych zmian których trzeba pilnować.

•

Amerykański angielski częściej używa form "backward", "upward", "toward" itd. a angielski zwykle "backwards", upwards", "towards" itd.

•

Są sprzeczne opinie na temat "acknowledgement" i "acknowledgment". To drugie dominuje, ale nie jest uniwersalnie stosowane w amerykańskim agielskim. Pierwsze jest stosowane przez POSIX oraz w licencji BSD. W projekcie Linux man-pages używa się "acknowledgement".

Wersje BSD

Klasyczny schemat zapisu wersji BSD to x.yBSD, gdzie x.y to wersja (np. 4.2BSD). Proszę unikać form takich jak BSD 4.3.

Wielkie litery

W podsekcjach ("SS") wielką literą należy pisać tylko pierwsze słowo w tytule, z wyjątkiem sytuacji gdy innego zapisu wymagają zasady językowe lub nazwy własne. Na przykład:

.SS Unikod w Linuksie

Wcięcia definicji struktur, logów sesji powłoki itp.

Definicje struktur, logi z sesji powłoki itp dołączane do tekstu powinny zawierać wcięcia o długości 4 spacji (tj. powinny być umieszczone w bloku otoczonym przez .in +4n i .in) i należy je formatować za pomocą makr .EX i .EE oraz otoczyć odpowiednimi znacznikami akapitów (.P albo .IP). Przykład:

.P
.in +4n
.EX
int
main(int argc, char *argv[])
{
    return 0;
}
.EE
.in
.P

Preferowane terminy

Poniższa tabela pokazuje część preferowanych terminów w stronach podręcznika, głównie w celu zapewnienia spójności między poszczególnymi podręcznikami.

Zob. też Zapis z dywizem przydawek złożonych poniżej.

Terminy niezalecane

Poniższa tabela pokazuje część niezalecanych terminów w stronach podręcznika, razem z proponowanymi alternatywami, głównie w celu zapewnienia spójności między poszczególnymi podręcznikami.

Znaki towarowe

Proszę używać poprawnego zapisu znaków towarowych. Poniższa lista zawiera poprawne zapisy różnych znaków towarowych, które są niekiedy zapisywane niepoprawnie:

DG/UX

HP-UX

UNIX

UnixWare

NULL, NUL, wskaźnik null i bajt null

A wskaźnik null jest wskaźnikiem wskazującym na nic i pojawia się zwykle jako stała NULL. NUL jest bajtem null, bajtem o wartości 0, reprezentowanym w C jako stałą znakowa '\0'.

Preferowanym terminem na wskaźnik jest "wskaźnik null" lub "NULL"; proszę unikać terminu "wskaźnik NULL".

Preferowanym terminem w kontekście bajtów jest "bajt null". Proszę unikać terminu "NUL", ponieważ jest on łatwy do pomylenia z "NULL". Proszę starać się nie używać również "bajt zerowy" i "znak null". Bajt który przerywa łańcuch C powinien być opisywany jako "przerywający bajt null"; łańcuchy te można nazwać "null-terminated", lecz proszę unikać terminu "NUL-terminated".

Odnośniki

Odnośniki tworzy się parą makr .UR/.UE (zob. groff_man(7)). W ten sposób tworzy się poprawne odnośniki których można użyć w przeglądarce internetowej przy renderowaniu strony przez np.:

BROWSER=firefox man -H nazwa-strony

Używanie e.g., i.e., etc., a.k.a. i podobnych

Ogólnie rzecz biorąc powinno się unikać skrótów takich jak "e.g.", "i.e.", "etc.", "cf.", "a.k.a." na rzecz pełnego zapisu ("for example", "that is", "and so on", "compare to", "also known as").

Jedynym miejscem gdzie skróty są dopuszczone to krótkie wtrącenia (np. takie jak to).

Zawsze należy zapisywać te skróty z kropką. Dodatkowo "e.g." i "i.e." powinny zawsze kończyć się przecinkiem.

Pauza "em"

Sposobem zapisu pauzy "em" — znaku który pojawia się na obu końcach tego wtrącenia — w *roff jest macro "\[em]". Na terminalu ASCII pauza "em" jest zwykle renderowana jako dwa dywizy, lecz w innych sytuacjach pokazuje się jako długa pauza. Pauza "em" w języku angielskim powinna być zapisywana bez otaczających ją spacji.

Zapis z dywizem przydawek złożonych

Terminy złożone powinny być zapisywane z dywizem, gdy są używane w formie przydawki. Przykłady:

32-bit value

command-line argument

floating-point number

run-time check

user-space function

wide-character string

Zapis z dywizem przedrostków multi, non, pre, re, sub itd.

Ogólną tendencją we współczesnym angielskim jest nie stosowanie zapisu po przedrostkach takich jak "multi", "non", "pre", "re", "sub" itd. Strony podręcznika powinny z reguły stosować się do tej zasady tam, gdzie przedrostki są używane w naturalnych dla angielskiego konstrukcjach z prostymi przedrostkami. Poniższa lista daje pogląd na preferowane formy:

interprocess

multithreaded

multiprocess

nonblocking

nondefault

nonempty

noninteractive

nonnegative

nonportable

nonzero

preallocated

precreate

prerecorded

reestablished

reinitialize

rearm

reread

subcomponent

subdirectory

subsystem

Dywizy powinny być zachowane w przedrostkach używanych w niestandardowych dla angielskiego słowach, w znakach towarowych, rzeczownikach tego wymagających, akronimach lub zwrotach złożonych. Przykłady:

non-ASCII

non-English

non-NULL

non-real-time

Proszę zauważyć, że "re-create" i "recreate" to dwa odrębne czasowniki, przy czym prawdopodobnie chcemy wykorzystać ten pierwszy.

Tworzenie optymalnych glifów

Gdy wymagany jest prawdziwy znak minus (np. w przypadku liczb takich jak -1, w przypadku strony podręcznika zawierającej odniesienia do innych stron takie jak utf-8(7) lub przy zapisywaniu opcji z początkowym dywizem, takich jak ls -l), proszę używać następującej postaci w źródłach stron podręcznika:

\-

Zalecenie to dotyczy też przykładów kodu.

Użycie prawdziwego znaku minusa ma na celu:

•

Lepsze renderowanie w sytuacjach innych niż terminal ASCII, w szczególności w PDF i na terminalach Unicode/UTF-8.

•

Generowanie glifów, które po skopiowaniu z wyrenderowanych stron utworzą prawdziwy znak minusa przy wklejeniu na terminal.

Aby utworzyć znak pojedynczego prostego cudzysłowu który wyświetla się poprawnie w stronach ASCII, UTF-8 i PDF proszę używać "\[aq]" ("cytowania apostrofu") np.

\[aq]C\[aq]

gdzie C jest cytowanym znakiem. Zalecenie do tyczy się również stałych znakowych używanych w przykładach kodu.

Tam, gdzie wymagany jest prawidłowy znak karety (^) renderujący się poprawnie w terminalu i w PDF-ie, proszę użyć "\[ha]". Jest to szczególnie konieczne w przykładach kodu, aby uzyskać prawidłowe renderowanie karety w formacie PDF.

Surowy znak "~" daje kiepskie renderowanie w PDF-ie. Zamiast tego należy użyć "\[ti]". Jest to szczególnie konieczne w przykładach kodu, aby uzyskać prawidłowe renderowanie w formacie PDF.

Przykładowe programy i sesje powłoki

Strony podręcznika mogą zawierać przykładowe programy pokazujące, jak używać wywołania systemowego lub funkcji bibliotecznej. Jednakże proszę zauważyć, że:

•

Przykładowe programy powinny być pisane w języku C.

•

Zamieszczenie programu przykładowego jest konieczne i użyteczne tylko wtedy, gdy program ten pokazuje coś, czego nie można w prosty sposób zawrzeć w tekstowym opisie demonstrowanego interfejsu. Program przykładowy nie robiący nic poza wywoływaniem funkcji interfejsu zazwyczaj nie ma większego sensu.

•

Przykładowe programy powinny być krótkie (dobry przykład często można zademonstrować w mniej niż 100 wierszy kodu), choć w niektórych przypadkach do prawidłowego zilustrowania użycia API konieczne są dłuższe programy.

•

Zalecany jest kod ekspresywny.

•

Tam gdzie to przydatne, należy stosować komentarze. Całe zdania w komentarzach zamieszczanych w oddzielnych wierszach należy zakończyć kropką. Kropki należy zwykle unikać w komentarzach wtrąconych (stosowanych w tym samym wierszu co kod); są one zresztą zwykle krótkimi równoważnikami, a nie pełnymi zdaniami.

•

Przykładowe programy nie powinny sprawdzać błędów wywołań systemowych czy funkcji bibliotecznych.

•

Przykładowe programy powinny być kompletne i powinny się kompilować za pomocą cc -Wall bez wypisywania żadnych ostrzeżeń.

•

Kiedy tylko to możliwe i właściwe, programy przykładowe powinny pozwalać na eksperymenty, różnicując swoje zachowanie zależnie od wejścia (idealnie pochodzącego z argumentów linii poleceń lub alternatywnie z wejścia czytanego przez program).

•

Przykładowe programy powinny być sformatowane w stylu "Kernighan & Ritchie" z wcięciami o rozmiarze czterech spacji (nie należy używać znaków tabulacji w kodzie źródłowym!). Można użyć poniższego polecenia do sformatowania swojego kodu źródłowego do stylu bliskiego pożądanemu:

indent -npro -kr -i4 -ts4 -sob -l72 -ss -nut -psl prog.c

•

W celu zachowania spójności, wszystkie przykładowe programy powinny się kończyć jednym z poniższych:

exit(EXIT_SUCCESS);
exit(EXIT_FAILURE);

Proszę unikać poniższych form w celu zakończenia programu:

exit(0);
exit(1);
return n;

•

Jeśli przed kodem źródłowym znajduje się wyczerpujące wyjaśnienie, kod źródłowy powinien być oznaczony podrozdziałem Kod źródłowy programu, jak w przykładzie:

.SS Kod źródłowy programu

Zawsze należy go zastosować, jeśli wyjaśnienie zawiera log z sesji powłoki.

Włączając sesję powłoki pokazującą użycie programu lub innej właściwości systemu:

•

Należy umieścić log z sesji powyżej kodu źródłowego.

•

Należy wciąć log z sesji czterema spacjami.

•

Należy używać czcionki pogrubionej dla tekstu wprowadzanego przez użytkownika, tak aby odróżnić go od tekstu produkowanego przez system.

Przykłady wyglądu przykładowych programów można znaleźć w wait(2) i pipe(2).