'\" t
.\"     Title: sfdisk
.\"    Author: [see the "AUTHOR(S)" section]
.\" Generator: Asciidoctor 2.0.23
.\"      Date: 2025-03-29
.\"    Manual: Administracja systemem
.\"    Source: util-linux 2.41
.\"  Language: English
.\"
.TH "SFDISK" "8" "2025-03-29" "util\-linux 2.41" "Administracja systemem"
.ie \n(.g .ds Aq \(aq
.el       .ds Aq '
.ss \n[.ss] 0
.nh
.ad l
.de URL
\fI\\$2\fP <\\$1>\\$3
..
.als MTO URL
.if \n[.g] \{\
.  mso www.tmac
.  am URL
.    ad l
.  .
.  am MTO
.    ad l
.  .
.  LINKSTYLE blue R < >
.\}
.SH "NAZWA"
sfdisk \- wyświetla lub modyfikuje tablicę partycji dysku
.SH "SKŁADNIA"
.sp
\fBsfdisk\fP [opcje] \fIurządzenie\fP [\fB\-N\fP \fInumer\-partycji\fP]
.sp
\fBsfdisk\fP [opcje] \fIpolecenie\fP
.SH "OPIS"
.sp
\fBsfdisk\fP jest narzędziem do partycjonowania dowolnego urządzenia blokowego, powstałym głównie z myślą o skryptach. Działa w trybie interaktywnym, gdy jest uruchomiony w terminalu (tj. standardowe wejście odnosi się do terminala).
.sp
Od wersji 2.26 \fBsfdisk\fP obsługuje etykiety dysku MBR (DOS), GPT, SUN i SGI, ale nie obsługuje adresowania CHS (cylinder\-głowica\-sektor). CHS nigdy nie było istotne w Linuksie, a ten sposób adresowania nie ma żadnego sensu we współczesnych urządzeniach.
.sp
\fBsfdisk\fP chroni pierwszy sektor dysku przy tworzeniu nowej etykiety dysku. Opcja \fB\-\-wipe always\fP wyłącza tę ochronę. Proszę zauważyć, że \fBfdisk\fP(8) i \fBcfdisk\fP(8) domyślnie całkowicie kasują ten obszar.
.sp
\fBsfdisk\fP (od wersji 2.26) \fBwyrównuje początek i koniec partycji\fP do limitów wejścia/wyjścia urządzenia blokowego, jeśli: podano rozmiar względny, korzysta się z domyślnych wartości albo do rozmiarów użyto przyrostków zwielokrotniających (np. MiB). Może się zdarzyć, że rozmiar partycji ulegnie optymalizacji (zmniejszeniu lub zwiększeniu) z powodu wyrównania, jeśli przesunięcie początku partycji podano dokładnie w sektorach, a rozmiar partycji relatywnie lub przy użycie przyrostków oznaczających wielokrotność.
.sp
Zaleca się w ogóle nie podawać przesunięcia początku partycji, lecz określić jej rozmiar w MiB, GiB itd. W takim przypadku \fBsfdisk\fP wyrówna wszystkie partycje do limitów wejścia/wyjścia urządzenia blokowego (lub, gdy limity wejścia/wyjścia są zbyt małe, to do granicy megabajta, aby zachować przenośność układu dysku). Jeśli to domyślne zachowanie jest niepożądane (zwykle w przypadku bardzo małych partycji), to należy określić przesunięcie i rozmiar w sektorach. Program \fBsfdisk\fP nie dokona wówczas żadnej optymalizacji względem podanych wartości.
.sp
\fBsfdisk\fP, w przeciwieństwie do \fBfdisk\fP(8), nie tworzy standardowych partycji systemowych dla etykiet dysku SGI i SUN. Konieczne jest jawne utworzenie wszystkich partycji w tym partycji systemowych zajmujących cały dysk.
.sp
\fBsfdisk\fP używa ioctl \fBBLKRRPART\fP (ponowne odczytanie tablicy partycji) aby upewnić się, że urządzenie nie jest używane przez system lub inne narzędzia (zob. też \fB\-\-no\-reread\fP). Możliwe jest, że ta funkcja lub inna aktywność \fBsfdisk\fP będzie ścigała się z \fBsystemd\-udevd\fP(8). Zalecanym sposobem uniknięcia ewentualnych kolizji jest skorzystanie z opcji \fB\-\-lock\fP. Taka wyłączna blokada spowoduje pominięcie przez \fBsystemd\-udevd\fP obsługi zdarzenia na danym urządzeniu.
.sp
Zachęta \fBsfdisk\fP jest jedynie wskazówką dla użytkowników, a wyświetlony numer partycji nie oznacza, że utworzony zostanie taki sam wpis tablicy partycji (jeśli nie podano \fB\-N\fP), szczególnie w przypadku tablic zawierających luki.
.SH "POLECENIA"
.sp
Polecenia wzajemnie się wykluczają.
.sp
[\fB\-N\fP \fInumer\-partycji\fP] \fIurządzenie\fP
.RS 4
Domyślnym zachowaniem \fBsfdisk\fP jest odczytanie ze standardowego wejścia przepisu na oczekiwane partycjonowanie \fIurządzenia\fP, a następnie utworzenie tablicy partycji zgodnie z tym przepisem. Patrz niżej aby zapoznać się z opisem formatu wejściowego. Jeśli standardowym wejściem jest terminal, to \fBsfdisk\fP uruchomi się w sesji interaktywnej.
.sp
Jeśli podano opcję \fB\-N\fP, to zmiany są wprowadzane w partycji określonej \fInumerem\-partycji\fP. Pola partycji których nie podano, nie są modyfikowane.
.sp
Proszę zauważyć, że opcją \fB\-N\fP można w ten sposób zaadresować partycję nieistniejącą. Przykładowo MBR zawiera zawsze 4 partycje, ale liczba używanych partycji może być też mniejsza. W takim przypadku \fBsfdisk\fP podąży za domyślnymi wartościami z tablicy partycji i nie użyje wbudowanych wartości domyślnych dla nieużywanych partycji podanych z opcją \fB\-N\fP. Zob. też \fB\-\-append\fP.
.RE
.sp
\fB\-A\fP, \fB\-\-activate\fP \fIurządzenie\fP [\fInumer\-partycji\fP...]
.RS 4
Włącza flagę rozruchową dla podanych partycji i wyłącza flagę rozruchową dla wszystkich niepodanych partycji. W miejsce numerów partycji można podać również wartość specjalną "\-", która wyłączy flagę rozruchową na wszystkich partycjach.
.sp
Polecenie aktywacji jest obsługiwane tylko w przypadku MBR i PMBR. Jeśli wykryto etykietę GPT, to \fBsfdisk\fP wypisze ostrzeżenie i automatycznie przejdzie do PMBR.
.sp
Jeśli nie poda się \fInumeru\-partycji\fP, wypisywana jest lista partycji z aktywną flagą.
.RE
.sp
\fB\-\-backup\-pt\-sectors\fP \fIurządzenie\fP
.RS 4
Tworzy kopię zapasową sektorów bieżącej tablicy partycji w formacie binarnym i wychodzi. Zob. rozdział \fBTWORZENIE KOPII ZAPASOWEJ TABLICY PARTYCJI\fP.
.RE
.sp
\fB\-\-delete\fP \fIurządzenie\fP [\fInumer\-partycji\fP...]
.RS 4
Usuwa wszystkie lub podane partycję.
.RE
.sp
\fB\-d\fP, \fB\-\-dump\fP \fIurządzenie\fP
.RS 4
Zrzuca partycję urządzenia w formacie, który można podać jako wejście do \fBsfdisk\fP. Zob. rozdział \fBTWORZENIE KOPII ZAPASOWEJ TABLICY PARTYCJI\fP.
.RE
.sp
\fB\-g\fP, \fB\-\-show\-geometry\fP [\fIurządzenie\fP...]
.RS 4
Wypisuje geometrię wszystkich lub podanego urządzenia. Ze względu na kompatybilność wsteczną, przestarzała opcja \fB\-\-show\-pt\-geometry\fP ma takie samo znaczenie.
.RE
.sp
\fB\-J\fP, \fB\-\-json\fP \fIurządzenie\fP
.RS 4
Zrzuca partycję urządzenia w formacie JSON. Proszę zauważyć, że \fBsfdisk\fP nie potrafi użyć JSON jako formatu wejściowego.
.RE
.sp
\fB\-l\fP, \fB\-\-list\fP [\fIurządzenie\fP...]
.RS 4
Wypisuje partycje wszystkich lub podanego urządzenia. Polecenie to można łączyć z \fB\-\-verify\fP.
.RE
.sp
\fB\-F\fP, \fB\-\-list\-free\fP [\fIurządzenie\fP...]
.RS 4
Wypisuje przestrzenie bez partycji (wolne) na wszystkich lub podanym urządzeniu.
.RE
.sp
\fB\-\-part\-attrs\fP \fIurządzenie numer\-partycji\fP [\fIatrybuty\fP]
.RS 4
Zmienia bity atrybutów partycji GPT. Jeśli nie podano \fIatrybutów\fP, wypisywane są ustawienia bieżącej partycji. Argument \fIatrybuty\fP zawiera listę numerów bitów lub nazw bitów, separatorem jest przecinek lub spacja. Przykładowo łańcuch "RequiredPartition,50,51" ustawi trzy bity. Obecnie obsługiwane są następujące bity atrybutów:
.sp
\fBBit 0 (RequiredPartition)\fP
.RS 4
Jeśli ten bit jest ustawiony, partycja jest wymagana do funkcjonowania platformy. Twórca partycji wskazuje, że usunięcie lub modyfikacja zawartości może być przyczyną utraty funkcji platformy lub jej zdolności do rozruchu lub działania. System nie może funkcjonować normalnie po jej usunięciu i powinna być ona rozważana jako część sprzętowa systemu.
.RE
.sp
\fBBit 1 (NoBlockIOProtocol)\fP
.RS 4
Oprogramowanie układowe EFI powinno ignorować zawartość partycji i nie próbować jej odczytywać.
.RE
.sp
\fBBit 2 (LegacyBIOSBootable)\fP
.RS 4
Partycja może służyć do rozruchu przez stare oprogramowanie układowe BIOS.
.RE
.sp
\fBBity 3\-47\fP
.RS 4
Niezdefiniowane i muszą wynosić zero. Zarezerwowane dla przyszłych wersji specyfikacji UEFI.
.RE
.sp
\fBBity 48\-63\fP
.RS 4
Zarezerwowane do użytku przez GUID. Użycie tych bitów silnie zależy od typu partycji. Przykładowo Microsoft używa bitu 60 aby oznaczyć ustawienie tylko do odczytu, 61 do kopii w tle innej partycji, 62 do partycji ukrytych a 63 do wyłączenia automatycznego montowania.
.RE
.RE
.sp
\fB\-\-part\-label\fP \fIurządzenie numer\-partycji\fP [\fIetykieta\fP]
.RS 4
Zmienia etykietę (nazwę) partycji GPT. Jeśli nie podano \fIetykiety\fP, wypisze etykietę bieżącej partycji.
.RE
.sp
\fB\-\-part\-type\fP \fIurządzenie numer\-partycji\fP [\fItyp\fP]
.RS 4
Zmienia typ partycji. Jeśli nie podano \fItypu\fP, wypisze typ bieżącej partycji.
.sp
Argument \fItyp\fP jest liczbą szesnastkową w przypadku MBR, GUID\-em w przypadku GPT, aliasem (np. "linux") lub skrótem (np. "L"). Ze względu na kompatybilność wsteczną, opcje \fB\-c\fP i \fB\-\-id\fP mają takie samo znaczenie.
.RE
.sp
\fB\-\-part\-uuid\fP \fIurządzenie numer\-partycji\fP [\fIuuid\fP]
.RS 4
Zmienia unikalny identyfikator (UUID) partycji GPT. Jeśli nie podano \fIuuid\fP, wypisze UUID bieżącej partycji.
.RE
.sp
\fB\-\-disk\-id\fP \fIurządzenie\fP [\fIidentyfikator\fP]
.RS 4
Zmienia identyfikator dysku. Jeśli nie podano \fIidentyfikatora\fP, wypisze bieżący identyfikator. Identyfikatorem jest UUID w przypadku GPT lub liczba całkowita bez znaku dla MBR.
.RE
.sp
\fB\-\-discard\-free\fP \fIurządzenie\fP
.RS 4
Odrzuca wszelkie nieużywane (niespartycjonowane) sektory na urządzeniu. Aby uzyskać listę wolnych obszarów, proszę skorzystać z opcji \fB\-\-list\-free\fP. Zob. też \fBblkdiscard\fP(8).
.if n .sp
.RS 4
.it 1 an-trap
.nr an-no-space-flag 1
.nr an-break-flag 1
.br
.ps +1
.B Warning
.ps -1
.br
.sp
Wszystkie dane w odrzucanych obszarach dysku zostaną utracone! Proszę nie korzystać z tej opcji w przypadku wątpliwości.
.sp .5v
.RE
.sp
Proszę zauważyć, że polecenie \*(AqT\*(Aq w programie \fBfdisk\fP wyświetla zapytanie, z prośbą o określenie obszarów, jakie mają być odrzucone. Jednak \fBsfdisk\fP zawsze odrzuci wszelkie miejsca niespartycjonowane (poza tymi, w których nie da się utworzyć partycji, takimi jak początek urządzenia).
.RE
.sp
\fB\-r\fP, \fB\-\-reorder\fP \fIurządzenie\fP
.RS 4
Dokonuje ponownej numeracji partycji, porządkując je wg przesunięcia ich początków.
.RE
.sp
\fB\-s\fP, \fB\-\-show\-size\fP [\fIurządzenie\fP...]
.RS 4
Wypisuje rozmiary wszystkich lub podanego urządzenia, używając jednostki 1024 bajtów. Polecenie PRZESTARZAŁE na rzecz \fBblockdev\fP(8).
.RE
.sp
\fB\-T\fP, \fB\-\-list\-types\fP
.RS 4
Wypisuje wszystkie obsługiwane typy dla bieżącej etykiety dysku lub etykiety podanej opcją \fB\-\-label\fP.
.RE
.sp
\fB\-V\fP, \fB\-\-verify\fP [\fIurządzenie\fP...]
.RS 4
Sprawdza czy tablica partycji i partycje wyglądają na poprawne.
.RE
.sp
\fB\-\-relocate\fP \fIoper\fP \fIurządzenie\fP
.RS 4
Zmienia lokalizację nagłówka tablicy partycji. Polecenie obsługiwane obecnie tylko dla nagłówka GPT. Argumentem \fIoper\fP może być:
.sp
\fBgpt\-bak\-std\fP
.RS 4
Przesuwa zapasowy nagłówek GPT do standardowego położenia na końcu urządzenia.
.RE
.sp
\fBgpt\-bak\-mini\fP
.RS 4
Przesuwa zapasowy nagłówek GPT za ostatnią partycję. Proszę zauważyć, że standard UEFI wymaga, aby zapasowy nagłówek był umieszczony na końcu urządzenia i narzędzia partycjonujące mogą go automatycznie przemieścić do pozycji zgodnej ze standardem.
.RE
.RE
.SH "OPCJE"
.sp
\fB\-a\fP, \fB\-\-append\fP
.RS 4
Nie tworzy nowej tablicy partycji, lecz jedynie dołącza podane partycje.
.sp
Proszę zauważyć, że w tym przypadku partycja nieużywana może być użyta ponownie, nawet gdy nie jest ostatnią partycją w tablicy partycji. Zob. też \fB\-N\fP aby określić wpis w tablicy partycji.
.RE
.sp
\fB\-b\fP, \fB\-\-backup\fP
.RS 4
Tworzy kopię zapasową sektorów bieżącej tablicy partycji przed rozpoczęciem partycjonowania. Domyślną nazwą pliku kopii zapasowej jest \fI~/sfdisk\-<urządzenie>\-<przesunięcie>.bak\fP; aby użyć innej nazwy zob. opcję \fB\-O\fP, \fB\-\-backup\-file\fP. Zob. rozdział \fBTWORZENIE KOPII ZAPASOWEJ TABLICY PARTYCJI\fP aby dowiedzieć się więcej.
.RE
.sp
\fB\-\-color\fP[\fB=\fP\fIkiedy\fP]
.RS 4
Koloryzuje wynik. Opcjonalnym argumentem \fIkiedy\fP może być \fBauto\fP, \fBnever\fP (nigdy) lub \fBalways\fP (zawsze). Gdy nie poda się argumentu \fIkiedy\fP, domyślnym ustawieniem jest \fBauto\fP. Kolory mogą być wyłączone; aktualne wbudowane ustawienie domyślne pokaże opcja \fB\-\-help\fP. Zob. również rozdział \fBKOLORY\fP.
.RE
.sp
\fB\-f\fP, \fB\-\-force\fP
.RS 4
Wyłącza wszelkie sprawdzanie spójności.
.RE
.sp
\fB\-\-Linux\fP
.RS 4
Opcja przestarzała i ignorowana. Partycjonowanie kompatybilne z Linuksem (i innymi współczesnymi systemami operacyjnymi) jest stosowane domyślnie.
.RE
.sp
\fB\-\-lock\fP[\fB=\fP\fItryb\fP]
.RS 4
Używa blokady na wyłączność BSD do urządzeń i plików na których działa. Opcjonalnym argumentem \fItryb\fP może być \fByes\fP, \fBno\fP (albo \fB1\fP lub \fB0\fP) lub też \fBnonblock\fP. Jeśli nie poda się \fItrybu\fP, domyślną wartością jest \fByes\fP. Opcja ta przesłania zmienną środowiskową \fB$LOCK_BLOCK_DEVICE\fP. Choć domyślnie nie jest używana żadna blokada, zaleca się jej użycie aby uniknąć kolizji z \fBsystemd\-udevd\fP(8) i innymi narzędziami.
.RE
.sp
\fB\-n\fP, \fB\-\-no\-act\fP
.RS 4
Wykonuje wszystkie czynności poza zapisem na urządzenie.
.RE
.sp
\fB\-\-no\-reread\fP
.RS 4
Nie sprawdza za pomocą ioctl re\-read\-partition\-table, czy urządzenie jest aktualnie w użyciu.
.RE
.sp
\fB\-\-no\-tell\-kernel\fP
.RS 4
Nie informuje jądra o wprowadzonych zmianach partycji. Zaleca się łączenie tej opcji z \fB\-\-no\-reread\fP do modyfikacji partycji na używanym dysku. Sama partycja nie powinna być używana (np. zamontowana).
.RE
.sp
\fB\-O\fP, \fB\-\-backup\-file\fP \fIścieżka\fP
.RS 4
Zmienia domyślną nazwę pliku kopii zapasowej. Proszę zauważyć, że do nazwy pliku zawsze dołączana jest nazwa urządzenia i przesunięcie.
.RE
.sp
\fB\-\-move\-data\fP[\fB=\fP\fIścieżka\fP]
.RS 4
Przesuwa dane po zmianie położenia partycji np. przy przesuwaniu początku partycji do innego miejsca na dysku. Rozmiar partycji musi pozostać taki sam, natomiast nowe i stare położenie mogą się nakładać. Wymagana jest jednocześnie opcja \fB\-N\fP, aby określić tylko jedną, konkretną partycję.
.sp
Opcjonalna \fIścieżka\fP określa nazwę pliku dziennika. Dziennik zawiera informacje o wszystkich operacjach odczytu/zapisu na danych partycji. Słowo "\fB@default\fP" jako \fIścieżka\fP wymusza na \fBsfdisk\fP korzystanie z pliku \fI~/sfdisk\-<nazwa\-urządzenia>.move\fP. Dziennik jest opcjonalny od wersji 2.35.
.sp
Proszę zauważyć, że operacja ta jest ryzykowna i nie jest niepodzielna. \fBNależy wykonać kopię zapasową danych!\fP
.sp
Zob. też \fB\-\-move\-use\-fsync\fP.
.sp
W poniższym przykładzie, pierwsze polecenie utworzy wolną przestrzeń przed pierwszą partycją o rozmiarze 100 MiB i przeniesie dane, które ona zawiera (np. system plików). Następne polecenie utworzy nową partycję w wolnym miejscu (z przesunięciem 2048), a ostatnie zmieni kolejność partycji, aby odzwierciedlała kolejność na dysku (pierwotna sdc1 stanie się sdc2).
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fBecho \*(Aq+100M,\*(Aq | sfdisk \-\-move\-data /dev/sdc \-N 1\fP
.sp
\fBecho \*(Aq2048,\*(Aq | sfdisk /dev/sdc \-\-append\fP
.sp
\fBsfdisk /dev/sdc \-\-reorder\fP
.br
.RE
.ll
.RE
.sp
\fB\-\-move\-use\-fsync\fP
.RS 4
Używa wywołania systemowego \fBfsync\fP(2) po każdym zapisie, przy przenoszeniu danych do nowego położenia opcją \fB\-\-move\-data\fP.
.RE
.sp
\fB\-o\fP, \fB\-\-output\fP \fIlista\fP
.RS 4
Określa wypisywane kolumny. Ich listę można poznać podając opcję \fB\-\-help\fP.
.sp
Domyślna listę kolumn można rozszerzyć, jeśli \fIlistę\fP poda się w formacie \fI+lista\fP (np. \fB\-o +UUID\fP).
.RE
.sp
\fB\-q\fP, \fB\-\-quiet\fP
.RS 4
Wyłącza dodatkowe komunikaty informacyjne.
.RE
.sp
\fB\-\-sector\-size\fP \fIrozmiar\-sektora\fP
.RS 4
Określa rozmiar sektora dysku. Możliwe wartości są następujące: 512, 1024, 2048 i 4096. Jądra jest świadome rozmiaru sektora zwykłych urządzeń blokowych. Proszę używać tej opcji tylko dla bardzo starych jąder, przy pracy z obrazami dysku lub w celu nadpisania wartości domyślnej jądra. Od util\-linux\-2.17 \fBfdisk\fP rozróżnia logiczny i fizyczny rozmiar sektora. Ta opcja zmienia obie wartości rozmiarów sektora na podany \fIrozmiar\-sektora\fP.
.RE
.sp
\fB\-u\fP, \fB\-\-unit S\fP
.RS 4
Opcja przestarzała. Sektor jest jedyną obsługiwaną jednostką. Opcja nie jest obsługiwana łącznie z poleceniem \fB\-\-show\-size\fP.
.RE
.sp
\fB\-X\fP, \fB\-\-label\fP \fItyp\fP
.RS 4
Określa typ etykiety dysku (np. \fBdos\fP, \fBgpt\fP, ...). Jeśli nie poda się tej opcji, wartością domyślną będzie istniejąca etykieta, albo, gdy na urządzeniu nie ma jeszcze etykiet, \fBsfdisk\fP użyje \fBdos\fP. Etykietę domyślną lub bieżącą można nadpisać wierszem nagłówka skryptu "label: <nazwa>". Opcja \fB\-\-label\fP nie wymusza na \fBsfdisk\fP utworzenia pustej etykiety dysku (zob. poniższy rozdział \fBPUSTA ETYKIETA DYSKU\fP).
.RE
.sp
\fB\-Y\fP, \fB\-\-label\-nested\fP \fItyp\fP
.RS 4
Wymusza edycję zagnieżdżonej etykiety dysku. Główna etykieta dysku musi już istnieć. Opcja pozwala na przykład na edycję hybrydowego/ochronnego MBR na urządzeniu z GPT.
.RE
.sp
\fB\-w\fP, \fB\-\-wipe\fP \fIkiedy\fP
.RS 4
Usuwa sygnatury systemu plików, RAID i tablicy partycji z urządzenia, aby uniknąć ryzyka ewentualnych kolizji. Argumentem \fIkiedy\fP może być: \fBauto\fP, \fBnever\fP (nigdy) lub \fBalways\fP (zawsze). Jeśli nie użyje się niniejszej opcji, domyślnym zachowaniem jest \fBauto\fP, w którym sygnatury są usuwane tylko w trybie interaktywnym. Wyjątkiem są sygnatury tablicy partycji, które są usuwane zawsze przed utworzeniem nowej tablicy partycji, chyba że argumentem \fIkiedy\fP jest \fBnever\fP. Tryb \fBauto\fP nie usuwa również pierwszego sektora (rozruchowego); aby usunąć ten obszar konieczne jest użycie trybu \fBalways\fP. We wszystkich przypadkach, zanim dojdzie do utworzenia nowej tablicy partycji, program wypisze ostrzeżenia pokazujące wykryte sygnatury. Zob. też polecenie \fBwipefs\fP(8).
.RE
.sp
\fB\-W\fP, \fB\-\-wipe\-partitions\fP \fIkiedy\fP
.RS 4
Usuwa sygnatury systemu plików, RAID i tablicy partycji z nowo tworzonej partycji, aby uniknąć ryzyka ewentualnych kolizji. Argumentem \fIkiedy\fP może być: \fBauto\fP, \fBnever\fP (nigdy) lub \fBalways\fP (zawsze). Jeśli nie użyje się niniejszej opcji, domyślnym zachowaniem jest \fBauto\fP, w którym sygnatury są usuwane tylko w trybie interaktywnym i po potwierdzeniu przez użytkownika. We wszystkich przypadkach, zanim dojdzie do utworzenia nowej partycji, program wypisze ostrzeżenia pokazujące wykryte sygnatury. Zob. też polecenie \fBwipefs\fP(8).
.RE
.sp
\fB\-v\fP, \fB\-\-version\fP
.RS 4
Wyświetla informacje o wersji i kończy działanie.
.RE
.sp
\fB\-h\fP, \fB\-\-help\fP
.RS 4
Wyświetla ten tekst i wychodzi.
.RE
.SH "FORMATY WEJŚCIOWE"
.sp
\fBsfdisk\fP obsługuje dwa formaty wejściowe i ogólne wiersze nagłówkowe.
.SS "Wiersze nagłówkowe"
.sp
Opcjonalne wiersze nagłówkowe określają ogólne informacje odnoszące się do tablicy partycji. Format wiersza nagłówkowego:
.sp
\fB<nazwa>: <wartość>\fP
.sp
Aktualnie rozpoznawane są następujące nagłówki:
.sp
\fBunit\fP
.RS 4
Określa jednostkę partycjonowania. Jedyną obsługiwaną są sektory \- \fBsectors\fP.
.RE
.sp
\fBlabel\fP
.RS 4
Określa typ tablicy partycji np. \fBdos\fP lub \fBgpt\fP.
.RE
.sp
\fBlabel\-id\fP
.RS 4
Określa identyfikator tablicy partycji. Powinna być to liczba szesnastkowa (z przedrostkiem \fB0x\fP) w przypadku MBR oraz UUID w przypadku GPT.
.RE
.sp
\fBfirst\-lba\fP
.RS 4
Określa pierwszy użyteczny sektor partycji GPT. Nagłówek ten jest ignorowany, jeśli rozmiary sektora w skrypcie i urządzeniu różnią się. W takim przypadku \fBsfdisk\fP użyje domyślnej wartości etykiety.
.RE
.sp
\fBlast\-lba\fP
.RS 4
Określa ostatni użyteczny sektor partycji GPT. Nagłówek ten jest ignorowany, jeśli rozmiary sektora w skrypcie i urządzeniu różnią się. W takim przypadku \fBsfdisk\fP użyje domyślnej wartości etykiety. Nagłówek last\-lba zostanie zignorowany jeśli użyto opcji \fB\-\-force\fP, dzięki czemu skrypt stanie się możliwy do użycia na dyskach o różnych rozmiarach.
.RE
.sp
\fBtable\-length\fP
.RS 4
Określa maksymalną liczbę partycji GPT.
.RE
.sp
\fBgrain\fP
.RS 4
Określa minimalny rozmiar w bajtach używany do obliczenia wyrównania partycji. Domyślną wartością jest 1MiB i usilnie zaleca się jej nie zmieniać. W przypadku jakichkolwiek wątpliwości proszę nie modyfikować tej zmiennej.
.RE
.sp
\fBsector\-size\fP
.RS 4
Określa rozmiar sektora użyty w wejściu. \fBsfdisk\fP zawsze wewnętrznie używa albo rozmiaru sektora urządzenia zapewnionego przez jądro dla danego urządzenia blokowego albo tego, jaki podał użytkownik w wierszu polecenia (zob. \fB\-\-sector\-size\fP). Od wersji 2.39 \fBsfdisk\fP oblicza ponownie rozmiary z wejścia, jeśli rozmiary z nagłówka \fBsector\-size\fP oraz rozmiary sektora urządzenia różnią się.
.RE
.sp
Proszę zauważyć, że wiersze nagłówkowe można użyć jedynie przed podaniem pierwszej partycji w wejściu.
.SS "Format pól nienazwanych"
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fIpoczątek rozmiar typ flaga\-rozruchu\fP
.br
.RE
.ll
.sp
gdzie każdy wiersz dotyczy jednego opisu partycji.
.sp
Pola są oddzielone białym znakiem, przecinkiem (zalecane) lub średnikiem, po którym może wystąpić biały znak; początkowe i końcowe białe znaki są ignorowane. Liczby mogą być ósemkowe, dziesiętne lub szesnastkowe; domyślnie są dziesiętne. Jeśli jakieś pole jest nieobecne, puste lub podane jako "\fB\-\fP" używane są domyślne wartości. Gdy jednak poda się opcję \fB\-N\fP (zmiana pojedynczej partycji), domyślną wartością każdego pola jest jej poprzednia wartość.
.sp
Domyślną wartością \fIpoczątku\fP jest pierwszy nieprzypisany sektor wyrównany zgodnie z limitami wejścia/wyjścia urządzenia. Domyślne przesunięcie początku pierwszej partycji wynosi 1 MiB. Jeśli po przesunięciu podano przyrostki oznaczające wielokrotność (KiB, MiB, GiB, TiB, PiB, EiB, ZiB i YiB), to liczba ta jest interpretowana jako przesunięcie w bajtach. Od wersji 2.38 przy użyciu opcji \fB\-N\fP (zmiana pojedynczej partycji) można użyć znaku "+" do powiększenia partycji, przesuwając jej początek w celu wykorzystania wolnego miejsca przed partycją.
.sp
Domyślna wartość \fIrozmiaru\fP oznacza "tak bardzo, jak to możliwe" tzn. do następnej partycji lub do końca urządzenia. Argument numeryczny jest domyślnie interpretowany jako liczba sektorów, ale jeśli występują po nim przyrostki oznaczające wielokrotność (KiB, MiB, GiB, TiB, PiB, EiB, ZiB i YiB), to liczba jest interpretowana jako rozmiar partycji w bajtach, który jest następnie wyrównywany zgodnie z limitami wejścia/wyjścia urządzenia. Zamiast tego można też użyć znaku "+" aby powiększyć rozmiar partycji tak bardzo jak to możliwe. Proszę zwrócić uwagę, że "+" jest równoważny domyślnemu zachowaniu w przypadku nowej partycji; istniejące partycje będą miały zmieniony rozmiar wedle potrzeb.
.sp
\fITyp\fP partycji jest podawany: szesnastkowo w przypadku MBR (DOS) (przy czym przedrostek 0x jest opcjonalny), jako łańcuch GUID w przypadku GPT, jako skrót lub jako alias. Zaleca się użycie dwóch liter w przypadku szesnastkowych kodów MBR, aby uniknąć kolizji pomiędzy przestarzałym skrótem "\fBE\fP" i kodem szesnastkowym MBR "\fB0E\fP". Ze względu na kompatybilność wsteczną, \fBsfdisk\fP w pierwszej kolejności spróbuje zinterpretować \fItyp\fP jako skrót w skryptach partycjonowania, choć w innych miejscach (np. przy poleceniu \fB\-\-part\-type\fP) skrót jest rozważany jako ostatnia możliwość.
.sp
Od wersji 2.36 libfdisk obsługuje aliasy typów partycji jako rozszerzenie skrótów. Alias jest słowem czytelnym dla człowieka (np. "linux").
.sp
Od wersji 2.37 libfdisk obsługuje nazwę typu partycji na wejściu, ignorując wielkość znaków oraz wszystkie znaki nazwy niebędące znakami alfanumerycznymi lub cyframi (np. "Linux /usr x86" odpowiada "linux usr\-x86").
.sp
Obsługiwane skróty i aliasy:
.sp
\fBL \- alias "linux"\fP
.RS 4
Linux; oznacza 83 w przypadku MBR oraz 0FC63DAF\-8483\-4772\-8E79\-3D69D8477DE4 w przypadku GPT.
.RE
.sp
\fBS \- alias "swap"\fP
.RS 4
przestrzeń wymiany; oznacza 82 w przypadku MBR i 0657FD6D\-A4AB\-43C4\-84E5\-0933C84B4F4F w przypadku GPT.
.RE
.sp
\fBEx \- alias "extended"\fP
.RS 4
Partycja rozszerzona MBR; oznacza 05 w przypadku MBR. Oryginalny skrót "E" jest przestarzały ze względu na kolizję z typem partycji 0x0E MBR.
.RE
.sp
\fBH \- alias "home"\fP
.RS 4
partycja domowa; oznacza 933AC7E1\-2EB4\-4F13\-B844\-0E14E2AEF915 w przypadku GPT.
.RE
.sp
\fBU \- alias "uefi"\fP
.RS 4
partycja systemu EFI, oznacza EF w przypadku MBR i C12A7328\-F81F\-11D2\-BA4B\-00A0C93EC93B w przypadku GPT.
.RE
.sp
\fBR \- alias "raid"\fP
.RS 4
Linuksowy RAID; oznacza FD w przypadku MBR i A19D880F\-05FC\-4D3B\-A006\-743F0F84911E w przypadku GPT.
.RE
.sp
\fBV \- alias "lvm"\fP
.RS 4
LVM; oznacza 8E w przypadku MBR i E6D6D379\-F507\-44C2\-A23C\-238F2A3DF928 w przypadku GPT.
.RE
.sp
Domyślnym \fItypem\fP jest \fIlinux\fP.
.sp
Skrót "X" oznaczający linuksową partycję rozszerzoną (85) jest przestarzały na rzecz "Ex".
.sp
\fIFlaga\-rozruchu\fP jest określona jako [\fB*\fP|\fB\-\fP], przy czym domyślna jest wartość oznaczająca brak rozruchu (\fB\-\fP). Wartość tego pola nie ma znaczenia dla Linuksa \- jądro Linux uruchamia się już po fazie rozruchu \- ale może być ważna dla pewnych menedżerów rozruchu lub innych systemów operacyjnych.
.SS "Format pól nazwanych"
.sp
Format ten jest czytelniejszy, pewniejszy, rozszerzalny i pozwala podać dodatkowe informacje (np. UUID). Zaleca się korzystać z formatu pól nazwanych, ponieważ wpływa on pozytywnie na przejrzystość skryptów użytkownika.
.RS 3
.ll -.6i
.sp
[\fIurządzenie\fP \fB:\fP] \fInazwa\fP[\fB=\fP\fIwartość\fP], ...
.br
.RE
.ll
.sp
Pole \fIurządzenie\fP jest opcjonalne. \fBsfdisk\fP pobiera numer partycji z nazwy urządzenia. Pozwala to podać partycje w dowolnej kolejności. Funkcja przydatna głównie z \fB\-\-dump\fP. W przypadku wątpliwości proszę jej nie używać.
.sp
\fIWartość\fP można podać w cudzysłowach (np. name="To jest nazwa partycji"). Pola \fBstart=\fP i \fBsize=\fP obsługują "+" i "\-" w ten sam sposób jak \fBformat pól nienazwanych\fP.
.sp
Obecnie obsługiwane są następujące pola:
.sp
\fBstart=\fP\fIliczba\fP
.RS 4
Pierwszy nieprzypisany sektor, wyrównany zgodnie z limitami wejścia/wyjścia urządzenia. Domyślne przesunięcie początku pierwszej partycji wynosi 1 MiB. Jeśli po przesunięciu podano przyrostki oznaczające wielokrotność (KiB, MiB, GiB, TiB, PiB, EiB, ZiB i YiB), to liczba ta jest interpretowana jako przesunięcie w bajtach.
.RE
.sp
\fBsize=\fP\fIliczba\fP
.RS 4
Rozmiar partycji w sektorach. Po liczbie mogą występować przyrostki oznaczające wielokrotność (KiB, MiB, GiB, TiB, PiB, EiB, ZiB i YiB) i wówczas liczba jest interpretowana jako rozmiar partycji w bajtach, który jest następnie wyrównywany zgodnie z limitami wejścia/wyjścia urządzenia.
.RE
.sp
\fBbootable\fP
.RS 4
Oznacza partycję jako rozruchową.
.RE
.sp
\fBattrs=\fP\fIłańcuch\fP
.RS 4
Atrybuty partycji, zwykle bity atrybutów partycji GPT. Więcej informacji o formacie łańcucha bitów GPT w opisie \fB\-\-part\-attrs\fP.
.RE
.sp
\fBuuid=\fP\fIłańcuch\fP
.RS 4
Unikalny identyfikator UUID partycji GPT.
.RE
.sp
\fBname=\fP\fIłańcuch\fP
.RS 4
Nazwa partycji GPT.
.RE
.sp
\fBtype=\fP\fIkod\fP
.RS 4
Liczba szesnastkowa (bez 0x) w przypadku partycji MBR, łańcuch GUID w przypadku GPT, skrót (jak w formacie pól nienazwanych) lub nazwa typu (np. type="Linux /usr (x86)"). Proszę zapoznać się z rozdziałem o formacie pól nienazwanych (powyżej) aby dowiedzieć się więcej. Ze względu na kompatybilność wsteczną \fBId=\fP ma takie samo znaczenie.
.RE
.SH "PUSTA ETYKIETA DYSKU"
.sp
\fBsfdisk\fP domyślnie nie tworzy tablicy partycji niezawierającej partycji. Domyślnie oczekuje się podania wierszy z partycjami przez skrypt. Pusta tablica partycji musi być zażądana bezpośrednio wierszem nagłówkowym "label: <nazwa>" bez wierszy partycji. Przykładowo:
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fBecho \*(Aqlabel: gpt\*(Aq | sfdisk /dev/sdb\fP
.br
.RE
.ll
.sp
utworzy pustą tablicę partycji GPT. Proszę zauważyć, że \fB\-\-append\fP wyłącza tę funkcję.
.SH "KOPIA ZAPASOWA TABLICY PARTYCJI"
.sp
Zaleca się zachowanie układu urządzeń. \fBsfdisk\fP obsługuje dwa sposoby.
.SS "Zrzut w formacie kompatybilnym ze sfdisk"
.sp
Polecenie \fB\-\-dump\fP zapisze opis układu urządzenia do pliku tekstowego. Format zrzutu nadaje się później wykorzystania jako wejście \fBsfdisk\fP. Przykładowo:
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fBsfdisk \-\-dump /dev/sda > sda.dump\fP
.br
.RE
.ll
.sp
Polecenie do późniejszego przywrócenia:
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fBsfdisk /dev/sda < sda.dump\fP
.br
.RE
.ll
.sp
Proszę zauważyć, że \fBsfdisk\fP w pełni przywróci typy partycji i UUID\-y partycji. Może to być problematyczne, jeśli skopiuje się ten sam układ na inne dyski, ponieważ doprowadzi do zduplikowania UUID\-ów w systemie.
.SS "Pełna, binarna kopia zapasowa"
.sp
W celu uzyskania pełnej, binarnej kopii zapasowej wszystkich sektorów, gdzie przechowywana jest tablica partycji, proszę użyć polecenia \fB\-\-backup\-pt\-sectors\fP. Zapisuje sektory do plików \fI~/sfdisk\-<urządzenie>\-<przesunięcie>.bak\fP. Domyślną nazwę plików kopii zapasowej można zmienić opcją \fB\-\-backup\-file\fP. Pliki kopii zapasowej zawierają jedynie surowe dane z \fIurządzenia\fP. Przykładowo:
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fBsfdisk \-\-backup\-pt\-sectors /dev/sda\fP
.br
.RE
.ll
.sp
Nagłówek GPT można później przywrócić poleceniem:
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fBdd if=~/sfdisk\-sda\-0x00000200.bak of=/dev/sda seek=$((0x00000200)) bs=1 conv=notrunc\fP
.br
.RE
.ll
.sp
Można również użyć opcji \fB\-\-backup\fP do utworzenia kopii zapasowej przed innymi poleceniami \fBsfdisk\fP. Przykładowo, aby utworzyć kopię zapasową tablicy partycji przed usunięciem z niej wszystkich partycji:
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fBsfdisk \-\-backup \-\-delete /dev/sda\fP
.br
.RE
.ll
.sp
Tego samego konceptu plików kopii zapasowej używa \fBwipefs\fP(8).
.sp
Proszę zauważyć, że \fBsfdisk\fP od wersji 2.26 nie udostępnia już opcji \fB\-I\fP do odzyskania sektorów. Wystarczająca jest funkcjonalność programu \fBdd\fP(1).
.SH "KOLORY"
.sp
Kolorowanie wyjściowe zaimplementowano poprzez \fBterminal\-colors.d\fP(5). Jawne kolorowanie można wyłączyć za pomocą pustego pliku
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fI/etc/terminal\-colors.d/sfdisk.disable\fP
.br
.RE
.ll
.sp
dla polecenia \fBsfdisk\fP albo dla wszystkich narzędzi plikiem
.RS 3
.ll -.6i
.sp
\fI/etc/terminal\-colors.d/disable\fP
.br
.RE
.ll
.sp
Since version 2.41, the $NO_COLOR environment variable is also supported to disable output colorization unless explicitly enabled by a command\-line option.
.sp
Globalne ustawienie przesłonią \fI$XDG_CONFIG_HOME/terminal\-colors.d\fP lub \fI$HOME/.config/terminal\-colors.d\fP danego użytkownika.
.sp
Proszę zauważyć, że kolorowanie wyjścia może być domyślnie włączone i wówczas katalogi \fIterminal\-colors.d\fP mogą jeszcze nie istnieć.
.sp
Logiczne nazwy kolorów obsługiwane przez \fBsfdisk\fP to:
.sp
\fBheader\fP
.RS 4
Nagłówek tabel wyjściowych.
.RE
.sp
\fBwarn\fP
.RS 4
Ostrzeżenia.
.RE
.sp
\fBwelcome\fP
.RS 4
Powitania.
.RE
.SH "ŚRODOWISKO"
.sp
\fBSFDISK_DEBUG\fP=all
.RS 4
włącza wyjście debugowania \fBsfdisk\fP.
.RE
.sp
\fBLIBFDISK_DEBUG\fP=all
.RS 4
włącza wyjście debugowania libfdisk.
.RE
.sp
\fBLIBBLKID_DEBUG\fP=all
.RS 4
włącza wyjście debugowania libblkid.
.RE
.sp
\fBLIBSMARTCOLS_DEBUG\fP=all
.RS 4
włącza wyjście debugowania libsmartcols.
.RE
.sp
\fBLOCK_BLOCK_DEVICE\fP=<tryb>
.RS 4
używa blokady na wyłączność BSD. Tryb to "1" lub "0". Więcej informacji w opisie opcji \fB\-\-lock\fP.
.RE
.SH "UWAGI"
.sp
Od wersji 2.26 \fBsfdisk\fP nie udostępnia opcji \fB\-R\fP lub \fB\-\-re\-read\fP do wymuszenia ponownego odczytania przez jądro tablicy partycji. Proszę zamiast tego użyć polecenia \fBblockdev \-\-rereadpt\fP.
.sp
Od wersji 2.26 \fBsfdisk\fP nie udostępnia opcji \fB\-\-DOS\fP, \fB\-\-IBM\fP, \fB\-\-DOS\-extended\fP, \fB\-\-unhide\fP, \fB\-\-show\-extended\fP, \fB\-\-cylinders\fP, \fB\-\-heads\fP, \fB\-\-sectors\fP, \fB\-\-inside\-outer\fP oraz \fB\-\-not\-inside\-outer\fP.
.SH "PRZYKŁADY"
.sp
\fBsfdisk \-\-list \-\-label\-nested=mbr /dev/sda\fP
.RS 4
Wypisuje ochronny MBR na urządzeniu z etykietą dysku GPT.
.RE
.sp
\fBecho \-e \*(Aq,10M,L\(rsn,10M,L\(rsn,+,\(rsn\*(Aq | sfdisk /dev/sdc\fP
.RS 4
Tworzy trzy partycje linuksowe, z domyślnym początkiem; rozmiar pierwszych dwóch partycji to 10MiB, a ostatnia zajmie całe dostępne miejsce na urządzeniu.
.RE
.sp
\fBecho \-e \*(Aqsize=10M, type=L\(rsn size=10M, type=L\(rsn size=+\(rsn\*(Aq | sfdisk /dev/sdc\fP
.RS 4
Jak we wcześniejszym przykładzie, ale w formacie pól nazwanych.
.RE
.sp
\fBecho \-e \*(Aqtype=swap\*(Aq | sfdisk \-N 3 /dev/sdc\fP
.RS 4
Ustawia typ trzeciej partycji na "swap".
.RE
.sp
\fBsfdisk \-\-part\-type /dev/sdc 3 swap\fP
.RS 4
Jak we wcześniejszym przykładzie, ale bez używania skryptu.
.RE
.sp
\fBsfdisk \-\-delete /dev/sdc 2\fP
.RS 4
Usuwa drugą partycję.
.RE
.sp
\fBecho "+,+" | sfdisk \-N 3 \-\-move\-data /dev/sdc\fP
.RS 4
Powiększa trzecią partycję w obu kierunkach, przesuwając początek w celu zajęcia wolnego miejsca przed partycją i powiększając jej rozmiar, w celu zajęcia całego wolne miejsca za partycją, a także przesuwa dane partycji.
.RE
.SH "AUTORZY"
.sp
.MTO "kzak\(atredhat.com" "Karel Zak" ""
.sp
Obecna implementacja \fBsfdisk\fP korzysta z oryginalnego \fBsfdisk\fP autorstwa Andriesa E. Brouwera.
.SH "ZOBACZ TAKŻE"
.sp
\fBfdisk\fP(8), \fBcfdisk\fP(8), \fBparted\fP(8), \fBpartprobe\fP(8), \fBpartx\fP(8)
.SH "ZGŁASZANIE BŁĘDÓW"
.sp
Problemy należy zgłaszać w \c
.URL "https://github.com/util\-linux/util\-linux/issues" "systemie śledzenia błędów" "."
.SH "DOSTĘPNOŚĆ"
.sp
Polecenie \fBsfdisk\fP jest częścią pakietu util\-linux, który można pobrać ze strony \c
.URL "https://www.kernel.org/pub/linux/utils/util\-linux/" "Archiwum jądra Linux" "."